Pas vitit 1991, një set reformash liberalizuese dhe demokratizuese në sektor të ndryshëm të ekonomisë dhe të drejtave të njeriut sollën krijimin e tregut të banesave në Shqipëri. Një sërë faktorësh të tjerë ndikuan në mënyrën e krijimit dhe modelin e krijuar të këtij tregu, shumë të rëndësishëm për ekonominë kombëtare që prek cdo familje shqiptare në mënyrë të drejtpërdrejt.
I një rëndësie të vecantë ishte faktori kulturor. Për ballkanasit në përgjithësi dhe për shqiptarët në vecanti, poseidimi i banesës ku jetojnë nuk është vetëm një cështje ekonomike. Ajo është, për së pari, një cështje dinjiteti. Faktori ekonomik ndikoi, gjithashtu. Pas një sërë privatizimesh u krijuan kapitalet e para për një kërkesë në tregun e banesave. Korrupsioni ishte një faktor shumë i rëndësishëm në krijimin dhe rritjen e këtij tregu. Para’ të grumbulluara nga zyrtarë do t’i shtoheshin kërkesës “nevojtare”, në tregun e banesës. Imigracioni i fortë, nga zonat rurale apo qytetet e vogla drejt qyteteve të mëdha, do të ishte gjithashtu një factor në rritjen e kërkesës. Niveli i lartë i remitancave, para të ardhura nga emigracioni i jashtëm do të mbushnin flluckën e një kërkese ekstra të madhe për banesa në një treg të ri të sapo formuar.
Kështu, për një periudhë pesëmbëdhjet vjecare, u krijua dhe u rrit me shpejtësi kërkesa në tregun e banesave. Dhe, sikurse shumë kërkues në shkencën ekonomike na kanë vërtetuar teorikisht, ky treg i tregoi shqiptarëve në mënyrë empirike se nëse ka një kërkesë, kapitali do të gjej gjithmon një rrugë që ti përgjigjet pozitivisht, pavarësisht sa e madhe është kërkesa apo barikadat burokratike. Produktet e kësaj mënyre zhvillimi ishin të shumta, por më i spikaturi ishte fakti se industria e ndërtimit u kthye në industrinë më të rëndësishme të vendit në këto vite tranzicioni, edhe ekonomik. Trendi i rritjes së këtij sektori, përgjatë perriudhës 1993-2007, ishte aq i fortë saqë “premtonte” për të njëjtin trend dalës. Një rënie pikiatë, nëse faktorët që kishin krijuar flluckën e kërkesës do të tkurreshin apo zvogëloheshin, sikurse të gjithë treguesit parashikonin.
Për shumë arsye logjike dhe të pritshme faktorët që ndërtonin kërkesën erdhën dhe u tkurrën pas vitit 2007 dhe në vazhdim. Por industria e ndërtimit të banesave nuk do të dorëzohej kaq shpejt. Nëse faktorët e natyrshëm do të tkurreshin, elita e këtij bisnesi do të “shpikte” një tjetër. Kështu, ndërsa kërkesa reale në treg për apartamente ulej industria vazhdonte të prodhonte. ‘Triku’ i shpërndarjes së riskur dhe kostove me blerësit e interesuar dhe angazhuar që në themel u zëvendësua me ‘trikun’ e një instrumenti ekonomik. Apartamentet, ndërsa ndërtoheshin në mungesë kërkese, ndryshonin pronësi nga ndërtuesi te furnitorët e lëndëve të para të ndërtimit. Nëpërmjet ‘klering’ furnitorë apo ofrues shërbimesh paguheshin në natyrë. Me apartamente. Kështu u krijua një klas e tërë sipërmarrësish dhe ndërmarrjesh në mungesë kapitali por në pronësi apartamentesh.
Kjo është arsyeja që raportimet e ndryshme mbi stokun e banesave të pashitura nuk janë të saktë. Ai është shumë më i madh se c’ka paraqitet, sepse apartamentet e shkëmbyera nëprëmjet ‘kleringut’ konsiderohen apartamente që kanë arritur te përdoruesit. Cka nuk është reale. Shumica dërmuese e këtij grup-stoku janë të pabanuara dhe në cdo moment pritet të hyjnë në treg. Hyrja e tyre në treg do të tejprishi akoma më shumë disekulibrin e apartamenteve për shitje dhe blerësve potencial. Raport që prej vitesh tashmë është në fije të perit për të krijuar një krizë të fortë në këtë sektor dhe c’vlerësime masive të apartamenteve dhe pronave të patundshme në përgjithësi. Situatë kjo e shmangur prej vitesh nga bllokimi i dhënies së lejeve të ndërtimit në qytetet kryesore të Shqipërisë.
Mungesa e dhënies së lejeve të reja për ndërtimin e apartamenteve (ndërtesave të banimit) duket se ka qënë pengesa kryesore që tregu i pasurive të patundshme dhe cmimi i banesave të mos ketë rrënie të thellë. Dhe kjo për një arsye të thjeshtë. Në mungesë oportuniteti për të investuar në ndërtime të reja, bisnesi i ndërtimit (por jo vetëm) nuk i ka nxjerë në treg apartamentet e ndërtuara më parë. Por i ka mbajtur në “paradhomën e tregut”. Atje ku duket sikur janë në treg por nuk janë vërtet sepse mekanizmat e tij që rregullojnë cmimin sipas raportit ofert-kërkes nuk veprojnë dot. Nuk veprojnë dot sepse cmimi ka qënë i panegociushëm. Dhe do jetë i tillë përsa kohë shitja nuk është e nevojshme. Përsa kohë ndërtuesit nuk i duhen kapitale të lira për investim të ri apo mbajtja në pronësi e apartamenteve nuk ka kosto për bisnesin. E logjikshme, apo jo? Pse u dashka të tregtohet një pronësi me cmim të ulët, mbajtja e të cilës nuk ka kosto ndërkohë që paratë nuk të duhen?
Sistemi i ri fiscal duket se do ta prishi këtë ekulibër të brishtë. Taksat e reja dhe rritja e atyre të vjetra, në mënyrë të pashmangshme do vështirësojë mbajtjen në “paradhomën e tregut” të këtyre dhjetëra e dhjetëra mijë apartamenteve të pashitura. Rezultati praktik i një politike pesëmbëdhjet vjecare të industrisë së ndërtimit dhe kësaj politike një vjecare të taksimit të rritur do të jetë një krizë potenciale në tregun e pasurive të paluajtshme. Efektet e saj për cdo familje shqiptare do të jenë përtej të pëlqyeshmes. Dhe kjo do të jetë një arsye më shumë, pse nuk duhej kaluar në një sistem progresiv taksimi. Pse, nuk duhen rritur taksat.
Pas vitit 1991, një set reformash liberalizuese dhe demokratizuese në sektor të ndryshëm të ekonomisë dhe të drejtave të njeriut sollën krijimin e tregut të banesave në Shqipëri. Një sërë faktorësh të tjerë ndikuan në mënyrën e krijimit dhe modelin e krijuar të këtij tregu, shumë të rëndësishëm për ekonominë kombëtare që prek cdo familje shqiptare në mënyrë të drejtpërdrejt.
I një rëndësie të vecantë ishte faktori kulturor. Për ballkanasit në përgjithësi dhe për shqiptarët në vecanti, poseidimi i banesës ku jetojnë nuk është vetëm një cështje ekonomike. Ajo është, për së pari, një cështje dinjiteti. Faktori ekonomik ndikoi, gjithashtu. Pas një sërë privatizimesh u krijuan kapitalet e para për një kërkesë në tregun e banesave. Korrupsioni ishte një faktor shumë i rëndësishëm në krijimin dhe rritjen e këtij tregu. Para’ të grumbulluara nga zyrtarë do t’i shtoheshin kërkesës “nevojtare”, në tregun e banesës. Imigracioni i fortë, nga zonat rurale apo qytetet e vogla drejt qyteteve të mëdha, do të ishte gjithashtu një factor në rritjen e kërkesës. Niveli i lartë i remitancave, para të ardhura nga emigracioni i jashtëm do të mbushnin flluckën e një kërkese ekstra të madhe për banesa në një treg të ri të sapo formuar.
Kështu, për një periudhë pesëmbëdhjet vjecare, u krijua dhe u rrit me shpejtësi kërkesa në tregun e banesave. Dhe, sikurse shumë kërkues në shkencën ekonomike na kanë vërtetuar teorikisht, ky treg i tregoi shqiptarëve në mënyrë empirike se nëse ka një kërkesë, kapitali do të gjej gjithmon një rrugë që ti përgjigjet pozitivisht, pavarësisht sa e madhe është kërkesa apo barikadat burokratike. Produktet e kësaj mënyre zhvillimi ishin të shumta, por më i spikaturi ishte fakti se industria e ndërtimit u kthye në industrinë më të rëndësishme të vendit në këto vite tranzicioni, edhe ekonomik. Trendi i rritjes së këtij sektori, përgjatë perriudhës 1993-2007, ishte aq i fortë saqë “premtonte” për të njëjtin trend dalës. Një rënie pikiatë, nëse faktorët që kishin krijuar flluckën e kërkesës do të tkurreshin apo zvogëloheshin, sikurse të gjithë treguesit parashikonin.
Për shumë arsye logjike dhe të pritshme faktorët që ndërtonin kërkesën erdhën dhe u tkurrën pas vitit 2007 dhe në vazhdim. Por industria e ndërtimit të banesave nuk do të dorëzohej kaq shpejt. Nëse faktorët e natyrshëm do të tkurreshin, elita e këtij bisnesi do të “shpikte” një tjetër. Kështu, ndërsa kërkesa reale në treg për apartamente ulej industria vazhdonte të prodhonte. ‘Triku’ i shpërndarjes së riskur dhe kostove me blerësit e interesuar dhe angazhuar që në themel u zëvendësua me ‘trikun’ e një instrumenti ekonomik. Apartamentet, ndërsa ndërtoheshin në mungesë kërkese, ndryshonin pronësi nga ndërtuesi te furnitorët e lëndëve të para të ndërtimit. Nëpërmjet ‘klering’ furnitorë apo ofrues shërbimesh paguheshin në natyrë. Me apartamente. Kështu u krijua një klas e tërë sipërmarrësish dhe ndërmarrjesh në mungesë kapitali por në pronësi apartamentesh.
Kjo është arsyeja që raportimet e ndryshme mbi stokun e banesave të pashitura nuk janë të saktë. Ai është shumë më i madh se c’ka paraqitet, sepse apartamentet e shkëmbyera nëprëmjet ‘kleringut’ konsiderohen apartamente që kanë arritur te përdoruesit. Cka nuk është reale. Shumica dërmuese e këtij grup-stoku janë të pabanuara dhe në cdo moment pritet të hyjnë në treg. Hyrja e tyre në treg do të tejprishi akoma më shumë disekulibrin e apartamenteve për shitje dhe blerësve potencial. Raport që prej vitesh tashmë është në fije të perit për të krijuar një krizë të fortë në këtë sektor dhe c’vlerësime masive të apartamenteve dhe pronave të patundshme në përgjithësi. Situatë kjo e shmangur prej vitesh nga bllokimi i dhënies së lejeve të ndërtimit në qytetet kryesore të Shqipërisë.
Mungesa e dhënies së lejeve të reja për ndërtimin e apartamenteve (ndërtesave të banimit) duket se ka qënë pengesa kryesore që tregu i pasurive të patundshme dhe cmimi i banesave të mos ketë rrënie të thellë. Dhe kjo për një arsye të thjeshtë. Në mungesë oportuniteti për të investuar në ndërtime të reja, bisnesi i ndërtimit (por jo vetëm) nuk i ka nxjerë në treg apartamentet e ndërtuara më parë. Por i ka mbajtur në “paradhomën e tregut”. Atje ku duket sikur janë në treg por nuk janë vërtet sepse mekanizmat e tij që rregullojnë cmimin sipas raportit ofert-kërkes nuk veprojnë dot. Nuk veprojnë dot sepse cmimi ka qënë i panegociushëm. Dhe do jetë i tillë përsa kohë shitja nuk është e nevojshme. Përsa kohë ndërtuesit nuk i duhen kapitale të lira për investim të ri apo mbajtja në pronësi e apartamenteve nuk ka kosto për bisnesin. E logjikshme, apo jo? Pse u dashka të tregtohet një pronësi me cmim të ulët, mbajtja e të cilës nuk ka kosto ndërkohë që paratë nuk të duhen?
Sistemi i ri fiscal duket se do ta prishi këtë ekulibër të brishtë. Taksat e reja dhe rritja e atyre të vjetra, në mënyrë të pashmangshme do vështirësojë mbajtjen në “paradhomën e tregut” të këtyre dhjetëra e dhjetëra mijë apartamenteve të pashitura. Rezultati praktik i një politike pesëmbëdhjet vjecare të industrisë së ndërtimit dhe kësaj politike një vjecare të taksimit të rritur do të jetë një krizë potenciale në tregun e pasurive të paluajtshme. Efektet e saj për cdo familje shqiptare do të jenë përtej të pëlqyeshmes. Dhe kjo do të jetë një arsye më shumë, pse nuk duhej kaluar në një sistem progresiv taksimi. Pse, nuk duhen rritur taksat.
Comments
Post a Comment