URBANISM &DEMOCRACY

Java që sapo u mbyll ishte e një rëndësie të vecantë për ekonominë shqiptare, jo sepse solli ndonjë ndryshim në ekonomitë familjare apo atë kombëtare, porse prezantoi dy pako dhuratash që do ta ndikojnë jashtëzakonikisht shumë ekonominë shqiptare në të ardhmen e afërt. Pako e parë është raporti i Bankës Botërore ‘Doing Business 2020’, i cili na thotë se Shqipëria renditet e 88-ta në botë, një nga fundit në Europë dhe ka një rënie prej 19 vendësh nga viti i kaluar, për klimën e të bërit bisnes. Kurse pakoja e dytë është ligji për krijimin e Korporatës së Investimeve Shqiptare dhe disa ndryshime potenciale në ligjin ‘Për Shpronësimet Publike’, të cilat sipas atyre që i propozuan do të përmirësojnë ndjeshëm situatën ekonomike të vendit, ndër të tjera edhe duke lehtësuar klimën e të bërit bisnes në Shqipëri për investitorët e huaj apo vendas. Kam ndjekur këto ditë analiza apo opinione shumë profesionale, për secilën prej dy   pako dhuratash, por asnjë prej tyre nuk i trajtonte së bas

Ka vite tashmë që cudia më e madhe nuk zgjat tre ditë, sikurse na pohon një shprehje popullore. Cuditë, tashmë janë të përditshme, bile edhe disa në ditë, kështu që është e pamundur që një cudi, sado e madhe të jetë ajo, të zgjasi më shumë se disa orë. Kjo sepse ato mbivendosen për pak kohë, dhe zëvendësojnë njëra tjetrën me shpejtësinë me të cilën shkaktohen. Por unë besoj edhe te një shkaktar tjetër, për këtë haresën e përshpejtuar të shqiptarëve të sotëm, dhe kjo ka lidhje me ndotjen e ajrit. Memorja e individëve të një komuniteti urban përkeqësohet në përpjestim të drejtë me nivelin e ndotjes së ajrit në atë qendër urbane; ndërkohë që qytetet e mëdha shqiptare, dhe vecanërisht Tirana, janë qytetet më të ndotur në rajon e Europë. Mirëpo sikurse cdo përjashtim që përforcon rregullin, dicka mbeti më shumë se tre ditë në mendjen tonë kolektive. Ai ishte tërmeti që preku Durrësin, Tiranën, Elbasanin dhe disa qytetet të tjera, vetëm disa javë më parë. E folura për të vijoi disa dit

Një nga fabulat që ndikoi shumë rininë time quhet ‘udhëtari dhe Djalli’, dhe flet për një udhëtar që po rrugëtonte në një mot shumë të keq, natën dhe përgjatë një pylli shumë të rrezikshëm. Ndërsa ecte nëpër pyll, udhëtari ndjeu praninë e një qënie që e ndiqte nga pas, dhe pak e nga pak krijoi bindjen se ishte Djalli. Në nxitim e sipër udhëtari rrëshkiti në një lum të thellë e të rrëmbyer ku humbi ndjenjat, të cilat i rimori pranë një zjarri të madh dhe qënies së frikshme që po e ushqente me dicka të ngrohtë. Heshtja, që mbretëroi për disa minuta, u prish nga udhëtari: ‘ më falni zotëri, ju më shpëtuat jetën, ndërsa unë besoja se ju ishit Djalli’ ! ‘ Nuk ka arsye për ndjesë, Djalli jam ’- ju përgjigj qënia e frikshme. Përgjigjja e shokoi udhëtarin, i cili vijoi: -‘ po si shpjegohet që ju nuk po më bëni keq, sikurse thonë shkrimet, por po kujdeseni për mua ?!’. Përgjigja që morri ishte nga ato që edhe mendja më e përgatitur nuk i pret –‘ epo, historitë tregohen sipas atij që ka la