URBANISM &DEMOCRACY

Një nga djemtë më simpatik të një qyteze të vogël u kthye nga studimet jashtë shteti sëbashku më gruan e tij, të renë nga vendi ku ai kishte studjuar, e cila për shkak të dashurisë kishte pranuar të braktiste të mirat, bollëkun, dhe modernitetin e vendit të saj të madh për të vijuar jetën në një qytezë të vogël dhe periferike, të një vendi të vogël dhe periferik. Familja e djalit, që ishte një ndër më të pasurat e më të kulturuarat e qytezës, por gjithësesi shumë larg modelit të familjes së saj, mezi po priste që djali të kthehej në atdhe së bashku me dy trofetë e tij, diplomën dhe gruan e huaj. Në fakt, gjithë qyteza mezi po priste, por zhgënjimi nuk vonoi! U zhgënjye familja e djalit, u zhgënjye qyteza, por u mërzit edhe burri nga zhgënjimi i përgjithshëm. Gruaja e shqetësuar se mos i shoqi ishte zhgënjyer nga martesa, e pyeti; buzëqeshi me përgjigjen; dhe morri përsipër zgjidhjen e “problemit”. U deshën pak ditë, dhe gjithë qyteza nuk ja ndante më sytë të huajës. Zhgënjimi i q

Ishte një shkrim i autores së pavarur Laura Laker, në gazetën 2 shekullore britanike, ‘The Guardian’, që konsolidoi te unë idenë se kryebashkiaku Veliaj nuk do të mjaftohej me propogandën lokale për të prezantuar mrekullinë urbane që po vinte në Tiranë si pasojë e administrimit të tij. Koha e vërtetoi këtë ide, sepse daljet e përditshme në Tv-të shqiptare për të reklamuar punët e tij publike nuk mund ti mjaftonin yllit të propogandës rilindase. Është në thelbin e internacionalistëve majtist, vecanërisht të vendeve të varfëra dhe të vogla si Shqipëria, të vetshkëputen nga “popullsia injorante, e prapambetur   dhe konservatore” e vendit të tyre dhe ti bashkëngjiten intelektualisht elitës majtiste globale. Mund të marrim në vëzhgim të gjithë majtistët e botës dhe do arrijmë në përfundimin se, ata nuk ngopen dot me aspiratat minimaliste e mediokre të popullit të tyre, bile ju duket jologjike ti konsiderojnë interesat e shprehura prej tij. ‘Besojini shumicës së heshtur’ ishte titulli

Për herë të parë në 15 vjet aktivitet publik të z. Veliaj, unë dakortësova me të kur ky deklaroi se cështja e teatrit i ndau artistët në dy grupe. Megjithëse synimi i këtyre fjalëve të z. Veliaj ishte reklamimi i një peticioni që 54 artistë i kishin dërguar Presidentit, Kryeministrit, atij vetë dhe dy prej institucioneve ndërkombëtare më të rëndësishme në vend, konstatimi ishte real. Cështja e godinës së Teatrit, vërtetë, i përcau artistët në dy grupe: në grupin që kërkon prishjen e tij të menjëhershme, gjë që ja kërkuan me forcë edhe Presidentit dhe ndërkombëtarëve; dhe grupit që, të tretur tashmë në masën elitare të Tiranës, po lufton në mbrojtje të kësaj godine historike. Mirëpo, që k y fakt i pamohueshëm nga askush të sjelli dobi, duhet lexuar në konteksin e tij specifik. Është e vërtetë se ndryshe nga 20 vjet më parë, kur artistët ishin të bashkuar kundër prishjes së Teatrit, sot janë të përcarë. Por është, gjithashtu, e vërtetë se ndryshe nga 40 vjet më parë, kur artistët i